Nieuwe uitgebreide editie met Theo Jansen's werk van de afgelopen jaren.
In dit boek laat kunstenaar Theo Jansen (1948) zien dat de verbeelding van het ‘ik’ een instrument is in de evolutie. We hebben dit instrument nodig om zelfzuchtig te zijn. Zonder verbeelding van het ‘ik’ is geen zelfzucht mogelijk. Vanaf 1990 is Theo Jansen druk bezig met het maken van nieuwe vormen van leven: zijn strandbeesten. Deze beesten zijn niet gemaakt van eiwit zoals de bestaande vormen van leven, maar van een ander oermateriaal: elektriciteitsbuizen van pvc. Skeletten gemaakt van pvc-buizen zijn in staat te lopen. Ze krijgen hun energie uit de wind en de strandbeesten hoeven dus niet te eten zoals gewone beesten. De evolutie van de strandbeesten strekt zich uit over vele generaties, tot ze leerden de stormen en het water van de zee beter te overleven.
Uiteindelijk wil Theo Jansen deze beesten in kuddes uitzetten op de stranden. Door op deze manier de schepping over te doen, hoopt hij wijzer te worden wat betreft de bestaande natuur: je ontmoet namelijk dezelfde problemen als de echte schepper. Dit boek verhaalt over zijn ervaringen als God. Het is niet gemakkelijk om God te zijn, je krijgt veel teleurstellingen te verwerken. Maar de weinige keren dat iets werkt, ben je als God zeer gelukkig.
Nieuwe uitgebreide editie met Theo Jansen's werk van de afgelopen jaren.
Geen ander schepsel dan de mens is zozeer in staat om zichzelf voor de gek te houden. De titel van dit boek wil ons vertellen dat ons dagelijks leven niets anders is dan een show die zich afspeelt in onze hersenen. Onze hersenen hebben het talent om een fantasiewereld te scheppen. Ze moeten wel. Mensen die niet in staat zijn te dagdromen worden hopeloos depressief. De omvang van ons talent tot simuleren is dermate groot, dat we zelfs in staat zijn om net te doen of wij bestaan. We simuleren een ‘ik’.
In dit boek laat kunstenaar Theo Jansen (1948) zien dat de verbeelding van het ‘ik’ een instrument is in de evolutie. We hebben dit instrument nodig om zelfzuchtig te zijn. Zonder verbeelding van het ‘ik’ is geen zelfzucht mogelijk. Vanaf 1990 is Theo Jansen druk bezig met het maken van nieuwe vormen van leven: zijn strandbeesten. Deze beesten zijn niet gemaakt van eiwit zoals de bestaande vormen van leven, maar van een ander oermateriaal: elektriciteitsbuizen van pvc. Skeletten gemaakt van pvc-buizen zijn in staat te lopen. Ze krijgen hun energie uit de wind en de strandbeesten hoeven dus niet te eten zoals gewone beesten. De evolutie van de strandbeesten strekt zich uit over vele generaties, tot ze leerden de stormen en het water van de zee beter te overleven.
Uiteindelijk wil Theo Jansen deze beesten in kuddes uitzetten op de stranden. Door op deze manier de schepping over te doen, hoopt hij wijzer te worden wat betreft de bestaande natuur: je ontmoet namelijk dezelfde problemen als de echte schepper. Dit boek verhaalt over zijn ervaringen als God. Het is niet gemakkelijk om God te zijn, je krijgt veel teleurstellingen te verwerken. Maar de weinige keren dat iets werkt, ben je als God zeer gelukkig.
