Deze papieren editie van A.ZINE gaat verder dan het geven van een podium aan vrouwelijke architecten. Door alle 19 interviews die online zijn verschenen te filteren, aan te scherpen en te bundelen, ontstaat er een mooi overzicht van inspirerende rolmodellen. Het zijn eerlijke, kwetsbare interviews waarin de architecten aangeven waar ze tegenaan lopen in de praktijk, wat ze ambiëren en hoe ze vormgeven aan hun professionele carrière. Hierdoor ontstaat een krachtig geheel wat wordt versterkt door de unieke portretfotografie door Alice Lucchinelli. Dit overzicht vraagt om reflectie.
Twee (vrouwelijke) architectuurhistorici, Catja Edens en Charlotte Thomas, buigen zich over de rol van de vrouw in de architectuurgeschiedenis. Catja Edens schrijft hoe vrouwen letterlijk gewist worden uit de geschiedenis doordat ze uit foto’s worden geknipt, maar ook dat hun werk aan mannen wordt toegeschreven. Ze pleit voor een nieuwe geschiedschrijving want ze ziet daar een grote verantwoordelijkheid liggen. Charlotte Thomas zoekt al die vergeten vrouwen op en maakt dus een indrukwekkend begin met die nieuwe gescheidschrijving. Hun hersenspinsels en onderzoek leiden uiteindelijk tot twee onafhankelijke essays.
Eva James ziet dat de vrouwelijke blik vooralsnog bijna nooit wordt meegenomen in het ontwerp van de publieke ruimte. Ze geeft in een essay antwoord op de vraag: hoe maak je als ontwerper, beleidsmaker of onderzoeker behoeften van vrouwen tastbaar bij de inrichting van de openbare ruimte? Daarnaast komt ze met een toolkit hoe je de vrouwelijke, inclusieve bril kunt opzetten tijdens je werk.
Sandra Schuster initieerde een eenjarige studie over ‘Vrouwen in Architectuur’ aan de architectuurfaculteit van de Technische Universiteit München. Voor A.ZINE schrijft ze een verhelderend essay over hoe het toch kan dat er minder vrouwen in (de leiding van) bureaus werkzaam zijn, lesgeven, op podia staan, en de consequenties daarvan en ze vergelijkt ze de Duitse cijfers met de Nederlandse.
Wiegert Ambagts en Kaj van Boheemen schrijven een essay over dat architectuur te vaak gewaardeerd aan de hand van eigenschappen zoals: rationeel, sterk, robuust, kleurloos, onveranderlijk, niet-decoratief, etcetera. Deze eigenschappen worden geassocieerd met mannelijkheid en dominantie. Het gevolg is dat andere creatieve disciplines, waarin deze waarden niet/minder van toepassing zijn, als minderwaardig worden beschouwd en worden genegeerd (denk aan fashion, beeldende kunst, grafisch ontwerp, interieurontwerp, etc.). Architectuur heeft hierdoor z’n bredere culturele relevantie verloren. Als architectuur (opnieuw) relevant wil worden moet het bereid zijn, zijn eigen dominante en mannelijke houding te erkennen en bovenal te ontstijgen.
Tim de Boer interviewt bureau-eigenaren, Arna Mačkić en Lorien Beijaert (Studio LA), Irma van Oort (KCAP) en Jurriaan van Stigt (LEVS) over hun inclusieve bedrijfsvoering. In hoeverre is er ruimte voor verschil op de werkvloer? En hoe gaan ze om met de bouw die ook wordt gedomineerd door witte mannen?
Anne Dessing maakt een beeldcolumn, een ode aan het werk van Lina Bo Bardi.
Last but not least, ook het mannelijk perspectief op het thema ‘vrouwen in de architectuur’ komt aan bod in columns geschreven door Floris Alkemade, Hans van der Heijden, Francesco Veenstra, Jan Knikker en Peter Drijver.
Deze papieren editie van A.ZINE gaat verder dan het geven van een podium aan vrouwelijke architecten. Door alle 19 interviews die online zijn verschenen te filteren, aan te scherpen en te bundelen, ontstaat er een mooi overzicht van inspirerende rolmodellen. Het zijn eerlijke, kwetsbare interviews waarin de architecten aangeven waar ze tegenaan lopen in de praktijk, wat ze ambiëren en hoe ze vormgeven aan hun professionele carrière. Hierdoor ontstaat een krachtig geheel wat wordt versterkt door de unieke portretfotografie door Alice Lucchinelli. Dit overzicht vraagt om reflectie.
Twee (vrouwelijke) architectuurhistorici, Catja Edens en Charlotte Thomas, buigen zich over de rol van de vrouw in de architectuurgeschiedenis. Catja Edens schrijft hoe vrouwen letterlijk gewist worden uit de geschiedenis doordat ze uit foto’s worden geknipt, maar ook dat hun werk aan mannen wordt toegeschreven. Ze pleit voor een nieuwe geschiedschrijving want ze ziet daar een grote verantwoordelijkheid liggen. Charlotte Thomas zoekt al die vergeten vrouwen op en maakt dus een indrukwekkend begin met die nieuwe gescheidschrijving. Hun hersenspinsels en onderzoek leiden uiteindelijk tot twee onafhankelijke essays.
Eva James ziet dat de vrouwelijke blik vooralsnog bijna nooit wordt meegenomen in het ontwerp van de publieke ruimte. Ze geeft in een essay antwoord op de vraag: hoe maak je als ontwerper, beleidsmaker of onderzoeker behoeften van vrouwen tastbaar bij de inrichting van de openbare ruimte? Daarnaast komt ze met een toolkit hoe je de vrouwelijke, inclusieve bril kunt opzetten tijdens je werk.
Sandra Schuster initieerde een eenjarige studie over ‘Vrouwen in Architectuur’ aan de architectuurfaculteit van de Technische Universiteit München. Voor A.ZINE schrijft ze een verhelderend essay over hoe het toch kan dat er minder vrouwen in (de leiding van) bureaus werkzaam zijn, lesgeven, op podia staan, en de consequenties daarvan en ze vergelijkt ze de Duitse cijfers met de Nederlandse.
Wiegert Ambagts en Kaj van Boheemen schrijven een essay over dat architectuur te vaak gewaardeerd aan de hand van eigenschappen zoals: rationeel, sterk, robuust, kleurloos, onveranderlijk, niet-decoratief, etcetera. Deze eigenschappen worden geassocieerd met mannelijkheid en dominantie. Het gevolg is dat andere creatieve disciplines, waarin deze waarden niet/minder van toepassing zijn, als minderwaardig worden beschouwd en worden genegeerd (denk aan fashion, beeldende kunst, grafisch ontwerp, interieurontwerp, etc.). Architectuur heeft hierdoor z’n bredere culturele relevantie verloren. Als architectuur (opnieuw) relevant wil worden moet het bereid zijn, zijn eigen dominante en mannelijke houding te erkennen en bovenal te ontstijgen.
Tim de Boer interviewt bureau-eigenaren, Arna Mačkić en Lorien Beijaert (Studio LA), Irma van Oort (KCAP) en Jurriaan van Stigt (LEVS) over hun inclusieve bedrijfsvoering. In hoeverre is er ruimte voor verschil op de werkvloer? En hoe gaan ze om met de bouw die ook wordt gedomineerd door witte mannen?
Anne Dessing maakt een beeldcolumn, een ode aan het werk van Lina Bo Bardi.
Last but not least, ook het mannelijk perspectief op het thema ‘vrouwen in de architectuur’ komt aan bod in columns geschreven door Floris Alkemade, Hans van der Heijden, Francesco Veenstra, Jan Knikker en Peter Drijver.
