Gesitueerd op het kruispunt van architectuur, design, kunst en antropologie, blijft het werk van Superstudio verrassend eigentijds. Het radicaal fantasierijke werk van de leden werd eind jaren negentig herontdekt en blijkt een belangrijke inspiratiebron te zijn voor jonge architecten en kunstenaars.

Het avontuur van de avant-gardegroep Superstudio gaat van start in 1966. De groep zet zijn leden ertoe aan te speculeren over manieren om onze "ronde en draaiende" aarde te bewonen. Superstudio Migrazioni biedt een nieuwe blik op het oeuvre van de groep, die door Germano Celant werd omschreven als 'radicaal'. Meer dan een tentoonstellingscatalogus stelt Superstudio Migrazioni drie parallelle maar complementaire verkenningen voor - via tekst, beeld en archief - van deze collectieve reis die de grenzen van de architectuur aftastte. Aanvankelijk was Superstudio's architectuur 'super' en fundamenteel realistisch, en maakte ze op een ironische en kritische manier gebruik van heersende consumptie- en productiemechanismen. Later evolueerde die architectuur in de richting van 'de dingen, het lichaam en de aarde' en liet ze uiteindelijk alle materialiteit achter zich. Wat overbleef was een louter symbolische dimensie en eenwording met het leven.

Gesitueerd op het kruispunt van architectuur, design, kunst en antropologie, blijft het werk van Superstudio verrassend eigentijds. Het radicaal fantasierijke werk van de leden werd eind jaren negentig herontdekt en blijkt een belangrijke inspiratiebron te zijn voor jonge architecten en kunstenaars.

Het avontuur van de avant-gardegroep Superstudio gaat van start in 1966. De groep zet zijn leden ertoe aan te speculeren over manieren om onze "ronde en draaiende" aarde te bewonen. Superstudio Migrazioni biedt een nieuwe blik op het oeuvre van de groep, die door Germano Celant werd omschreven als 'radicaal'. Meer dan een tentoonstellingscatalogus stelt Superstudio Migrazioni drie parallelle maar complementaire verkenningen voor - via tekst, beeld en archief - van deze collectieve reis die de grenzen van de architectuur aftastte. Aanvankelijk was Superstudio's architectuur 'super' en fundamenteel realistisch, en maakte ze op een ironische en kritische manier gebruik van heersende consumptie- en productiemechanismen. Later evolueerde die architectuur in de richting van 'de dingen, het lichaam en de aarde' en liet ze uiteindelijk alle materialiteit achter zich. Wat overbleef was een louter symbolische dimensie en eenwording met het leven.