De zwaarte, de tegenpool van de snelheid en van de mode, is het verzet tegen de erosie van de architectonische traditi e en de egaliserende werking van de moderne beeldenstorm. Het embleem van de zwaarte zijn de fundamenten, de zwijgende littekens in de rotsen, de versterkte delen in het zand, die de geschiedenis overleven als eeuwige merktekens van voorbije culturen.

Dit beeld geeft vaste grondslag aan de traditie van het architectonisch denken; een denken dat stoelt op de sleuven in de grond, de fysieke en mythische kracht van de plaats, de ordening van de compositie, de materialiteit en het licht. Het glanzen van de gepolijste steen, de echo van de hal, de lichtval in de gang of de warmte van de stenen muur in de blakerende middagzon zijn ervaringen die het vanzelfsprekende in de architectonische traditie belichamen

De zwaarte, de tegenpool van de snelheid en van de mode, is het verzet tegen de erosie van de architectonische traditi e en de egaliserende werking van de moderne beeldenstorm. Het embleem van de zwaarte zijn de fundamenten, de zwijgende littekens in de rotsen, de versterkte delen in het zand, die de geschiedenis overleven als eeuwige merktekens van voorbije culturen.

Dit beeld geeft vaste grondslag aan de traditie van het architectonisch denken; een denken dat stoelt op de sleuven in de grond, de fysieke en mythische kracht van de plaats, de ordening van de compositie, de materialiteit en het licht. Het glanzen van de gepolijste steen, de echo van de hal, de lichtval in de gang of de warmte van de stenen muur in de blakerende middagzon zijn ervaringen die het vanzelfsprekende in de architectonische traditie belichamen. De vanzelfsprekendheid, de adequatie van de ordening en de compositie van het materiaal geeft de architectuur een zwaartepunt, een kompaspunt in de storm van de onverstaanbaarheid.